مرحوم مجلسى در باب صفات الشّیعه مرقوم داشته که حضرت ابى محمد الحسن العسکرى علیه السّلام فرماید: «در وقتى که مأمون ولایت عهدى را به حضرت رضا سپرد دربان بر آن حضرت داخل شده و عرض کرد که: جماعتى درِ خانه ایستاده و از شما اذن دخول مى‏طلبد و مى‏گویند: ما شیعه على هستیم. حضرت فرمودند: من مشغولم آنها را از دخول منصرف نما، آنها را منصرف کرد. فرداى آنروز آمدند و عین کلمات دیروز را بیان کردند، باز آنها را منصرف نموده اجازه دخول نداد، و همین طور مى‏آمدند و حضرت اجازه ورود نمى‏فرمود تا آنکه دو ماه طول کشید و سپس از ملاقات با حضرت مأیوس شدند و به دربان گفتند: به مولاى خود بگو: ما شیعیان پدر تو علىّ بن أبى طالب هستیم و دشمنان، ما را در این مدّت دراز که ما را راه ندادى شماتت کردند، و ما آماده‏ایم که برگردیم لکن دیگر در شهر خود نمى‏توانیم زندگى کنیم از شدت خجلت و شرمندگى و شکستگى‏اى که به ما وارد شده است، چون تحمّل و صبر بر شماتت دشمنان و زخم زبان آنها را نداریم. حضرت به حاجب فرمود: اجازه بده وارد شوند، آنها داخل شده و سلام کردند، حضرت پاسخ نفرمود و اذن نشستن نداد، و به حال وقوف متوقّف بودند. عرض کردند: اى فرزند رسول خدا این جفاى بزرگ استخفاف چیست که بر ما روا مى‏دارى؟ بعد از آنکه در این مدّت طولانى ما را از لقاى خود محروم نمودى دیگر براى ما چه آبروئى خواهد بود؟ حضرت فرمود: بخوانید این آیه را که: وَ ما اصابَکُمْ مِنْ مُصیبَة فَبما کَسَبَتْ ایْدیکُمْ وَ یَعْفُو عَنْ کَثیرٍ  «آنچه از مصائب به شما رسیده از ناحیه خود شما بوده و خداوند از بسیارى از آنها چشم‏پوشى کرده است». سوره شورى‏ 42- آیه 30
من در این امر اقتدا به پروردگار خود عزّ و جّل نموده‏ام، و به رسول خدا، و به امیر المؤمنین و امامان بعد از آن حضرت، بنابر این شما را مورد عتاب خود قرار دادم. عرض کردند: به چه علّت اى فرزند رسول خدا؟ حضرت فرمود: چون شما ادّعا کردید که ما شیعیان امیر المؤمنین علىّ بن أبى طالب علیه السّلام هستیم، واى بر شما، شیعه امیر المؤمنین حسن است و حسین و ابو ذر و سلمان و مقداد و عمّار و محمّد بن ابى بکر، آن کسانى که ابداً در موردى از موارد مخالفت امر آن حضرت را نکردند و هیچ کارى که موجب ملالت آن حضرت بوده و نهى فرموده بود به جاى نیاوردند، و شما مى‏گوئید: ما شیعه هستیم، و در اکثر از کردار خود مخالفت مى‏کنید، در بسیارى از واجبات کوتاهى مى‏نمائید، در اداى قسمت مهمّى از حقوق برادران دینى خود که اخوان فى الله هستند کوتاهى مى‏کنید، و جائى که نباید تقیه کنید تقیّه مى‏کنید، و جائى که باید تقیّه کنید تقیّه را ترک مى‏نمائید. اگر مى‏گفتید: ما از موالیان و دوستان امیر المؤمنین هستیم و از دوستان دوستان آن حضرت و از دشمنان دشمنان آن حضرت، من گفتار شما را ردّ نمى‏کردم و شما را به حضور خود مى‏پذیرفتم، و لکن ادّعاى مقام و منزلت عظیمى نمودید که اگر هر آینه افعال شما با این گفتارتان تطبیق نکند هلاک خواهید شد مگر آنکه خداى رحیم با رحمت خود شما را عفو کند و از این گناه بگذرد.
عرض کردند: یا بن رسول الله، به سوى خدا استغفار مى‏کنیم و از این ادّعاى مهم توبه مى‏نمائیم بلکه فقط مى‏گوئیم همچنانکه مولاى ما حضرت رضا به ما تعلیم نموده است: ما از دوستان شما و دوستان اولیاى شما، و از دشمنان دشمنان شما هستیم. حضرت فرمود مَرْحَباً بِکُمْ یا اخْوانى وَ اهْلَ وُدّى، ارْتَفِعُوا، ارْتَفِعْوا، ارْتَفِعُوا، فَما زالَ یَرْفَعُهُمْ حَتّى الْصَقَهُمْ بِنَفْسِهِ. «آفرین بر شما، خوش آمدید اى برادران من، اى اهل محبّت و دوستى من، برخیزید بیائید، بیائید، بیائید، و همین طور حضرت آنها را به سوى خود کشید تا آنکه آنها را پهلوى خود بدون فاصله نشانید، و سپس به حاجب فرمود: چند مرتبه آنها را از آمدن و داخل شدن بازداشتى؟ عرض کرد: شصت مرتبه، فرمود: حال شصت مرتبه متوالى و پى در پى به سوى آنها رفت و آمد کن و در هر مرتبه به آنها سلام کن و سلام مرا نیز برسان، بدرستى که آنها به واسطه توجه و استغفارى که نمودند تمام گناهان خود را درباره این ادّعاى بزرگ محو و نابود کردند، و مستحقّ مراتب کرامت شدند چون از محبّین و موالیان ما هستند، اینک از حال آنها و حال عیالات آنها پرسان شو، و آنچه سزاوار است از نفقات و هدایا و تُحَف و صِلِه به آنان اعطاء کن، و در رفع گرفتارى‏هاى آنان بکوش» پایان کلام امام رضا