ای معاویه با این یاد آوری
ها و شرح و بسطی که از جریانات به تو کردم خیر خواه و
ناصح و دلسوز تو میباشم و از کم حوصلگی،بی ظرفیتی،نداشتن شرح صدر و کمی بردباریت ترس آن را دارم که در آن چه که به تو سفارش کرده و اختیار شریعت و امت محمد را به دست تو دادم شتاب کرده و به خواهی از او انتقام بگیری و از اینکه مرده او را نکوهش کرده و یا در آنچه که آورده بخواهی آنها
را رد کنی و یا کوچک بشماری و در آن
صورت تو از هلاک شوندگان خواهی بود و آن وقت هر آن چه که برافراشته ام فرود آمده و آن چه که ساخته ام ویران می شود.

    به هنگامی
که میخواهی به مسجد و منبر محمد وارد شوی
کاملا بر حذر باش و احتیاط را از دست نده و در ظاهر تمام مطالبی را که محمد آورده تصدیق کن با رعیت خود درگیر مشو و اظهار
دلسوزی و دفاع از آن ها را  بنما.حلم
و بردباری نشان داده و نسیم عطا و بخشش خود را نسبت به همگان بگستر،حدود را در بین آنان اقامه کرده و به آنان چنین نشان نده که حقی
از حقوق الهی را واگذار می کنی،واجبی را
ناقص نگذار و سنت محمد را تغییر نده که نتیجه اش آن می شود که امت بر ما می شورند و تباه می گردند،بلکه آنها را از همان محل آرامش و  امنیتشان بگیر و به دست خودشان آنان را بکش و با شمشیر خودشان نابودشان
ساز،با آنان مسامحه و سهل
انگاری داشته باش و برخورد نکن،نرمخو باش و غرامت نگیر،در مجلس خود برایشان جای باز کن و به هنگام نشستن در کنارت احترامشان
بگذار،آنان را به دست رئیس خودشان
بکش،خوشرو و بشاش باش،خشمت را فرو ده و از آنان بگذر در این صورت دوستت خواهند داشت و از تو اطاعت خواهند کرد. از اینکه علی و
فرزندانش حسن و حسین بر ما و تو بشورند خاطر
جمع نیستم،اگر به همراهی و کمک گروهی از امت توانستی با آنان پیکار کنی انجام ده و به کارهای کوچک قانع مباش و تصمیم به کارهای
بزرگ بگیر وصیت و سفارشم را که به
تو کردم حفظ کن،آنرا پنهان نموده و آشکار مساز،دستوراتم را امتثال کرده گوش به فرمانم باش در تو مباد که به فکر مخالفت با من
باشی راه و روش پیشینیان خود را در پیش
گیر و انتقام خون آنان را بگیر و دنباله رو آنان باش،من تمام رازهای پنهانی و مطالب آشکار خود را به تو گفتم و مطلب را با این
شعر به پایان می برم:

معاوی ان
القوم جلت امورهم     بدعوه من عم البریه بالوتری

ای معاویه مردم کارهایشان
بزرگ شده و پیشرفت کرده به دعوت آن کسی که به تنهایی تمام جهان را گرفت.

صبوت الی
دین لهم فارابنی       فابعد بدین قد قصمت به ظهری

کودکانه و
از روی نافهمی به دینشان مایل شدم و مرا به شک
و تردید انداخت،دور باد آن دینی که پشت خود را به آن شکستند(تا آخر ابیات).

راوی می گوید:هنگامی که
عبدالله بن عمر نامه را خواند بسوی یزید حرکت کرده و سرش را بوسیده و
گفت:ای امیرالمومنین سپاس خداوند را که تو این خارجی پسر خارجی کشتی،به خدا سوگند پدرم مطالبی را که برای پدر تو نوشته برای من
ننگاشته است به خدا سوگند که هیچ یک از
پیروان محمد مرا بدان گونه که او دوست دارد و می پسندد نبیند.

یزید
جایزه و عطای فراوانی به او داده و محترمانه او را
برگردانید،عبدالله عمر از نزد او خندان و خوشحال بیرون آمد مردم به او گفتند:به تو چه گفت؟پاسخ داد،وی مطالبی به من گفت که من
دوست می داشتم که با او در این کاری که
کرده شریک می بودم،و به مدینه برگشت و به هر کس که می رسید همین جواب را می داد.

و روایت
شده که یزید به عبدالله عمر نامه ای دیگر از
عثمان بن عفان نشان داد که از این نامه شدیدتر و سیاستمدارانه تر و بزرگتر بود و هنگامی که عبدالله آن نامه را خواند از جا
حرکت کرده و سر و صورت یزید را بوسه زده و
گفت:سپاس خداوند را بر اینکه خارجی پسر خارجی را کشتی.

منبع: کتاب فاطمه الزهرا شادمانی دل پیامبر به نقل از بحار
الانوار 8ط کمپانی صفحه221-223.واشعار فوق در متن کتاب تا آخر آمده است.