در روز اول ماه ربیع الثانی سال شصت و پنج هجری قمری سلیمان بن صرد با گروهی ازتوابین که نام شانزده هزار نفر آن در دفتر سلیمان ثبت شده بود برای خونخواهی امام حسین(علیه السلام) قیام کردند.

برای مطالعه کامل متن به ادامه مطلب بروید                                      

در روز اول ماه ربیع الثانی سال شصت و پنج هجری قمری سلیمان بن صرد با گروهى ازتوابین که نام شانزده هزار نفر آن در دفتر سلیمان ثبت شده بود براى خونخواهى امام حسین(علیه السلام) قیام کردند.

پس از شهادت امام حسین و یارانش در کربلا و عدم یارى آن حضرت از سوى مسلمانان، یک حالت پشیمانى درمسلمانان پدید آمد. درشهرکوفه -بزرگترین مرکز شیعیان- ندامت و پشیمانى شیعیان، به خاطر عدم نصرت امام حسین و تنها گذاشتن وى در کربلا، شدت بیشترى داشت و از این بابت، خودشان را سرزنش کرده و خطاکار مى‏ دانستند. آنان، پس از مراسم‏هاى عزادارى امام حسین علیه السلام و گفت و گوهاى جمعى، به این نتیجه رسیدند که این ننگ و ندامت را نمى‏توانند از خود دور کنند، مگر با کشته شدن در راه اهداف امام حسین، وگرفتن انتقام از قاتلان وىبود.

قیام توابین از سال شصت و یک قمرى، پس از شهادت امام حسین (علیه السلام)، شکل گرفت و به تدریج فراگیر شد و طرفداران بسیارى پیدا کرد و به مدت چهار سال شکل‏ گیرى جنبش، نیرو و امکانات قابل توجهى فراهم گردید.

«مختار بن ابى عبیده ثقفى»، که از مبارزان شیعه و از مخالفان حکومت بنى‏امیه بود، هنگامى که از جنبش توّابین با خبر شد، به کوفه رفت و قصد پیوستن به آنان را داشت، ولى با شیوه و روش آنان موافق نبود، زیرا توّابین، با شهادت‏طلبى و کشته شدن در راه خدا، درصدد تطهیر روح خود بودند و از این راه، مى ‏خواستند بر حکومت بنى‏امیه وقاتلان امام حسین بتازند و از آنان انتقام گیرند، ولى مختار بن ابى عبیده ثقفى، با مبارزه و نبرد پنهان و آشکار خود، درصدد به دست گرفتن حکومت و آن گاه ، انتقام گرفتن از جنایت کاران واقعه کربلا بود. اتفاقاً در این راه موفق شد و به آرزو و آمال خویش دست یافت.

بدین منظور رهبران قیام توابین، نخستین روز ربیع الثانى سال شصت و پنج هجری قمرى را آغاز رسمى حرکت خود از شهر بزگ کوفه تعیین کردند.در روز دوم ربیع الثانى، از (نخیله) کوفه براى جنگ با ابن زیاد حرکت کردند. در شب جمعه پنجم ربیع الثانى از کوفه خارج شدند و روز بعد کنار قبر حضرت اباعبدالله(علیه السلام) رفتند. یک یا سه شبانه روز در کربلا ماندند و گریستند و استغفار نمودند و ضجه و ناله می کردند، به طورى که مثل آن روز و به آن اندازه صداى ضجه در آن وادى شنیده نشده بود. آخرالامر با لشکر ابن زیاد رو به رو شدند؛ و بعد از کشتن عده زیادى از آنان و مبارزات و جانفشانى‌هاى فراوان، سلیمان بن صرد در سن نود و سه سالگى در عین الورد به شهادت رسید از اصحاب سلیمان هم فقط بیست و هفت نفر که مجروح و خسته و تشنه بودند جان سالم به در بردند، و بقیه همه به شهادت رسیدند.